Na een goede tijd in de modder van de polders te hebben gelegen, waren er twee Grutto's die me wel vertrouwde. Soms kwamen ze tot een metertje of 3! Zo dicht ook dat ze volledig ingezoomd niet meer helemaal in beeld paste. Een van de leukste foto's die ik toen heb kunnen maken vindt ik dit portretje. Door de toch ietwat ongewone houding met het hoofd naar mij toegedraaid is het net alsof deze vriendelijke Grutto even hallo komt zeggen! :D