De houding van de mus in combinatie met de 2 takken deed me aan een paradijsvogel denken. Hij zat ook wel keurig als model en de achtergrond werkte ook al mee.

Heen en weer lopen zoekend naar voedsel kwam ik deze tureluur tegen. Ik was er blij met deze ontmoeting en hopelijk is hij scherp genoeg om te kunnen plaatsen ;-)

Deze Zilverreiger stond mooi in de ochtendzon, daarom in Low-key, net een nieuwe Camera dus alles net een beetje anders, was nog een worsteling had hem eigenlijk toch wat minder moeten onderbelichten, leek in het schermpje goed, maar bleek op de laptop toch wat teveel onderbelicht. Met de hulp van alle schuifjes toch tevreden over het resultaat.

Na een koude nacht staat het water te dampen, een mooie zonnige lentedag begint. De meerkoet heeft er weinig boodschap aan, die is te druk met het waken over zijn/haar territorium.

Het was nevelig, reden om met mijn drijfhut het water in te gaan. Er zaten aardig wat eenden, maar de meeste bleven ver weg. Alleen deze krakeend kwam even dicht genoeg bij.

Deze eend zat heel rustig te genieten in het zonnetje. Wat mij meteen opviel was dat het licht mooi op zijn kop scheen. Deze foto is overdag gemaakt maar doordat de eend verscholen zat in het gras en de achtergrond donker water was, heb ik van de donkere achtergrond gebruik gemaakt zodat het net lijkt alsof de foto in de avond is genomen.

Afgelopen dagen had je 's ochtends vroeg rijp en mist wat voor magische landschappen zorgden.

Een paar dagen waren de singels bevroren. Een knobbelzwaan had een alternatief plekje gevonden; een grasveldje in de zon, met aan 2 zijden een taxushaag. Die kon wel een paar dagen zonder water; na een dag of 3 was ie weer weg en kon het gras herstellen. De uitdaging in deze foto was het niet laten clippen en te focussen op de details in het verenkleed.

Genieten vandaag van de koolmeesjes in het zonnetje.

Vorige week was ik enkele dagen in Bazel. Even langs de Rijn gelopen om te kijken of er wat te fotograferen viel. De grote zaagbekken bleven te ver weg, maar de meeuwen lieten zich graag op redelijke afstand door mensen van stukjes brood voorzien. In allerlei houdingen stonden ze even stil in de lucht als er weer een stukje brood de lucht in ging. Wel lastig fotograferen met zo'n wirwar van ronddwarrelende meeuwen.

Vandaag bij De Drunense Duinen zat deze kraai. Opvallend was dat deze kraai op zijn borst witte plekjes had en op zijn rug een blauwachtige tint. Je zou bijna zeggen dat deze kraai gekruist is met een ekster. Hij was heel nieuwgierig en hij kwam steeds een stukje dichterbij.

Geduldig wachtend langs de kant, turend naar het water en ineens zijn snavel wijd open alsof het hem allemaal te veel werd.

Na aantal keren koppie onder te zijn gegaan tijdens het badderen sprong hij om.

Het roodborstje kwam heel even uit de wirwar van takjes en ging een paar seconden vrij zitten. Net genoeg tijd voor een foto. Het was een winderige dag. Foto genomen bij tegenlicht.

Laatste uit m'n serie over de buizerd in m'n werkpauze. Hier gaat ie over tot de aanval. Vanaf een klein takje stort ie ineens naar beneden en maakt een bocht... om daarna te landen bij een molshoop, met z'n linkerpoot de mol te vermoorden en hem daarna heerlijk op te eten. Die foto's waren van te veraf en niet scherp genoeg helaas. Kwam er achter de computer pas achter dat hij er echt 1 opat; de staart van de mol hing nog uit de snavel.

Tijdens het scherpstellen op één Baardmannetje kreeg ik plotseling bezoek van de andere Baardman. Soms zit het mee. Uit de hand gefotografeerd.

Vroeg in de morgen en het zonnetje haalt het net niet om de hele fuut in het licht te zetten. Slechts een klein stukje van onderaf. In de achtergrond komt de zon wel net op de struiken die hier weerspiegelen in het nog stille water.

In een tuin hadden mensen nootjes en zaden opgehangen om de vogeltjes wat bij te voeren. Het was een heen en weer gefladder en eindelijk ging dit kleurrijke Pimpelmeesje even voor me poseren. Toen ik de foto op groter beeld zag was ik vooral verrast door de prachtige kleuren van dit kleine vogeltje.

Zilverreigers zijn bijna niet te benaderen. Deze zal op een veld waar een sloot tussen zat en vloog ineens weg. De zon scheen mooi door zijn vleugels waar je ook nog het silhouet van zijn kop ziet.

Meeuwen kunnen tekeer gaan als men bezig is ze te voeren.

In februari 2022 was ik een kleine week in Griekenland om deze kroeskoppelikanen te fotograferen. Lang genoeg om ook te kunnen experimenteren met de sluitertijden om daarmee de beweging in de vleugels van deze prachtige vogels te kunnen vastleggen. Het doel daarbij was wel het oog scherp te houden. Vele beelden kunnen dan naar de prullenbak maar enkele 'geslaagden' blijven altijd over.

De heggenmus keek de verkeerde kant op en wilde zich maar niet omkeren. Op een gegeven keek hij even om, mooi moment om toch een foto te maken.

Dit is een foto die al een tijdje in het archief zit, ik heb er regelmatig al eens wat aan gesleuteld omdat hij me wel steeds een beetje raakt. Nu met het nieuwe maandthema deel ik hem graag. Persoonlijk vind ik het lijfje iets te soft en te weinig scherpte hebben door het vogeltje in actie.

In navolging op de foto van de blauwe reiger die ik eerder uploadde. Nav het commentaar op de donkere slootrand, hier een foto van de reiger met opstaande vleugels ipv neergaande. Inderdaad krijg je dan een betere schaduw/zon werking.

Het is een vrieskoude ochtend, en er hangt mist over de berijmde weilanden. Bij een wak in de brede sloot zwemmen een groepje krakeenden. De zon is er ook - en tegenlicht - oogverblindend. Ik ga er rustig bij zitten, op de rand van het fietspad, en probeer wat beelden te maken. Iets moet hen hebben doen schrikken want plots - als uit het niets - gaan de krakeenden allemaal tegelijk op de vleugels... het water achter hen opspattend en sprankelend in de ochtend zon. Klikken maar!

De buizerd bleek te zwaar voor deze dunne tak. Hij zocht de balans met z'n vleugels. Een minuutje bleef hij daar balanceren, toen gaf hij het op en zocht een ander plekje.

Deze strandloper zat lekker te genieten van de laatste zonnestralen vóórdat de zon onderging.

Een mooie blauwe reiger die evenwijdig aan het slootje langs een wei vloog. Aan het uiteinde (bovenin) staan bomen waar er 1 ontbrak. Precies daar komt er een lichtstraaltje doorheen die over het grasland en de kop van de reiger schijnt.

Ze rennen over het natte strand alsof hun leven er van af hangt deze leuke drieteenstrandlopers.

Tsja, een inkoppertje qua titel... Het gebouw op de achtergrond is inderdaad een Van der Valk. In de beschutting van de hazelaar (door al die drukte in takken en kleuren valt de vogel minder op) is hij aan het zoeken naar een bewegende molshoop en houdt me goed in de gaten.