De bosanemoon is een prachtige en fragiele bloem. Deze delicate bloemen, met hun witte of zachtroze bloemblaadjes, bedekken de bosbodem als een zacht tapijt en brengen kleur in de vaak nog kale bossen. De bosanemoon groeit het liefst in loofbossen en op open plekken waar het zonlicht door de nog kale boomtakken kan schijnen. Bosanemonen zijn verrassend veerkrachtig en hebben een unieke manier van verspreiden; ze maken gebruik van mieren, die de zaden meenemen en zo helpen bij hun voortplanting.

Ik kende dit plantjes wat lid is van de ranonkelfamilie als Speenkruid. Maar er blijken diverse namen te zijn voor deze gele bodembedekker. Naast Speenkruid wordt deze vrolijke voorjaarsbloeier ook wel oaneklootjes , katteklootjes of vijgwortel genoemd. Mocht je last van aambeien hebben dan kunnen de oaneklootjes verzachting bieden. Primotar 135 mm 3.5

Vandaag heb ik mij verlaagd tot een niveau net boven de grond. Vanuit dit perspectief gaat er voor iemand van 1.9 meter een compleet nieuwe wereld open. Met zo'n laag standpunt lijkt het alsof je midden in een miniwereld rondloopt. En laten we eerlijk  wezen wie wil er niet tussen de daisies vertoeven. Foto is gemaakt met een primotar 135 mm 3.5

Het licht was wat aan de harde kant maar ik kon er toch nog wat van maken. Een grote witte paraplu en wat schaduw van enkele bomen zijn dan best handig. Door de droogte waren het er niet zo veel maar ik heb me toch prima vermaakt.

Ook hier ben ik weer blijven steken bij de paarse anemoonen. Voor deze foto heb ik gebruik gemaakt van de Meyer Gorlitz Primotar 135 mm 3.5. Een lens met een mooi effect. Het blijft altijd zoeken naar de juiste afstand voor het mooiste beeld. Met dit als resultaat krullen willen mijn mondhoeken toch wat omhoog. Hebben jullie dat ook weleens?

De bosanemonen bedekken de bodem nog steeds als een mooie warme gebreide deken. De één staat nog mooier te pronken dan de ander. Net als wij worden ze aangetrokken door het heerlijke zonnetje van de afgelopen dagen. Het vintage effect van de Meyer Gorlitz Oreston 50 mm 1.8maakt er een mooi geheel van. F1.8

Op landgoed Oud Poelgeest staan de bosanemonen weer heerlijk te pronken. De paarse blijf ik toch het mooist vinden. Het is soms even zoeken naar het juiste beeld tussen de vele bloemen die elkaar vaak in de weg staan. Dit is een subtiele meervoudige belichting van twee beelden in de camera samengesteld.

Het blijven lastige en schuwe vogels maar soms heb je een beetje geluk nodig. Deze zag me door het hoge riet niet en kwam goed dichtbij. Toen hij/zij me zag ging het roer om en kon ik mooi vanaf de zijkant een serie maken.

Bewolkt weer geeft toch net even dat beetje extra aan je foto. Deze ganzen zullen daar vast ook zo over denken.

De foto in kleur gemaakt en omgezet in zwart wit. In deze setting is het meer grafisch. Daar was ik bewust naar op zoek. De zwarte tinten wat aangezet. De belichting ook wat geplust. Met een vignet de onderkant en wat vager gemaakt.

Nog heel even en deze ooievaars gaan weer op pad om baby's te bezorgen. Maar voor nu moeten ze nog even gemaakt worden. Je moet ook niet met je ogen knipperen want dan is het alweer voorbij. Dit moment is net na de paring wanneer het mannetje met knikkende knietjes gaat staan. Het voorjaar is onderweg.

Iets naverscherpte uitvoering. Deze buizerd kwam ik tegen tijdens m'n pauze van kantoor. In die 20 minuten gaf ie een mooie show weg voor mij alleen. En bij toeval had ik voor het eerst m'n camera met telelens meegenomen naar m'n werk. De buizerd zag me wel, maar was niet bang voor me. Deed gewoon z'n eigen ding.

Na de Kerstdagen richting het strand. Sommige mensen wandelen met hun hond, (deed ik vroeger ook) maar nu wandelen wij met de camera. Er spoelt/ligt altijd van alles. Het was een sobere trieste dag. Op het moment dat ik dit schelpjes-paar zag liggen, piepte de zon heel even door de wolken. Gauw positie zoeken en op mijn knieën. Klik klik, snel want het was aan de vloedlijn. De zee komt en ja hoor ik was nat. Maar ik had wat foto's. Nu maar hopen dat ze gelukt zijn. Exif 1/60 - f9 - Iso 500.

Een onvergetelijke ochtend in het bos...... Zo mysterieus het bos in de mist is, zo magisch wordt het wanneer de eerste zonnestralen een weg door die mist weten te vinden. Prachtige harpen van licht laten het bos ontwaken in een spel van licht en donker.

Pimpelmees in bad terwijl het licht gefilterd wordt door de beukenbladeren.

Deze foto is zowel in portrait (eerder geplaatst) als in landscape gefotografeerd. Het is een landweggetje in de Betuwe met een fraaie mistige zonsopkomst.

Dit landweggetje met een mistige oranje zonsopkomst kwam ik tegen tijdens een rondje in de Betuwe. Tsja en voor je het weet ben je weer een tijdje zoet om een juiste compositie en licht te vinden.

Ik ben hier voor het eerst. Een prachtige site, die ik via een vriendin ontdekte. In een groot natuur gebied met veel van deze rupsen, was dit het enige exemplaar, in een wolkje van ....?? Geen idee. Het beestje leeft niet meer. Ik ben 3 dagen naar de plek gegaan om te kijken wat er gebeurde. Er gebeurde helemaal niets. Voor mij een raadsel. Ik kan er niet achter komen wat dit is. Misschien krijg ik via jullie een antwoord. Fuji XT5, Macro80mm, 1/2000(het waaide), f4, iso1250.

Ik reed hier vanochtend voorbij en zag uit mijn ooghoeken dit beeld. Auto in de berm geparkeerd en deze foto gemaakt. Herfst in optima forma.

Het sprookjesbos is een magische plek waar de natuur tot leven komt en je betoverd wordt door de schoonheid van paddenstoelen. Deze mysterieuze schimmels, met hun kleurrijke hoeden en grillige vormen, prikkelen de verbeelding en nodigen uit tot het vertellen van verhalen over feeën en elfen.

Onlangs heerlijk gestruind in het bos. Het fotograferen van paddenstoelen in het bos kan een magische ervaring zijn, vooral wanneer je gebruikmaakt van een Trioplan-lens. deze lenzen staan bekend om hun unieke bokeh-effect, dat een dromerige achtergrond creëert, perfect voor de delicate details van paddenstoelen. Het mooiste licht om te fotograferen is vaak tijdens de vroege ochtend of late namiddag, wanneer het zachte, warme licht door het bladerdak filtert en een sprookjesachtige sfeer creëert

En langzaam verdwijnt de zon achter de bergen. In het water zie je de reflectie van een klein stukje open lucht dat roze is gekleurd. Bewust dat stukje zonder wolken alleen zichtbaar gemaakt in de reflectie. En uiteraard de reflectie van de pelikaan zelf. Helaas gemaakt met een zoomlens die een inruilwaarde heeft van wel... 14 euro. Wist ik toen niet. Maar op 1080 hoog vind ik hem nog redelijk.

De heide blijft een fraai onderwerp om te fotograferen ook als deze vrijwel is uigebloeid. De dauwdruppels en bokeh doen de rest.

Na een hele tijd sap van de lijsterbes drinken met 30 graden, werd het even te veel voor deze vlinder. Afkoelen dan maar op het koude metaal van een windmolen. Al gingen de bladen zacht heen en weer, de vlinder bleef er gewoon op zitten. Een blad van de wilgenboom dat verstrikt was geraakt in de windmolen heb ik er digitaal maar even afgehaald.

Dit is een foto van het eerste ei van het koolwitje dat ik heb zien leggen. Het kleine mini-eitje op dat ene stengeltje koolzaad dat in de voortuin staat heb ik in de gaten gehouden. De rups heeft zo te zien voldoende gegeten want is aardig groot geworden. En die ene stengel is bijna kaal, al heb ik gezien dat er nog meer (kleinere) rupsen op zitten.

Soms kom ik ook nog wel eens wat anders tegen dan vlinders. Meestal wel op zoek naar vlinders, maar dit soort extraatjes sla ik niet over. Ook deze insecten zijn van dichtbij eigenlijk heel mooi. En ze doen geen vlieg kwaad.

Elk jaar is het weer een feestje om deze mooie vlinders tegen te komen. Het is een goed jaar wat de flora en fauna betreft. Het slangekruid is ook altijd erg fraai. In dit geval dus een win/win situatie.

Ook dit insect is slechts tussen 8 en 10 mm klein. De grote klokjesbij. De Grote Klokjesbij verzamelt voornamelijk stuifmeel op klokjes. Het stuifmeel wordt verzameld en naar het nest gebracht met de buikschuier; deze is geel-wit. De vrouwtjes hebben smalle witte haarbandjes op het achterlijf. En leuk om te zien zijn ze ook. In eerste instantie dacht ik dat het een mier was maar vloog weg toen ik dichterbij kwam. Hier rust ze even in de zon op een rozenblaadje.

Het lijkt wel een afgerolde tuinslang of iets dergelijks zo van dichtbij. Maar het is een hechtwortel van het onsterfelijkheidskruid. Vlakbij de bladeren ontstaan deze wortels die op zoek gaan naar grip om zich aan vast te houden zodat de plant kan groeien. Van de bladeren kun je thee zetten en die zitten vol met anti-oxidanten. In een regio in China is dit gebruikelijk en er zijn daar uitzonderlijk veel 100-jarigen, vandaar de naam.

Deze razendsnelle diertjes zitten zelden stil. Hier had ik het geluk dat ie dat eventjes wel deed; en dan ook nog in een flauw zonnetje met een heerlijk paars-bruine achtergrond. Het groene varentakje voegt dan weer net iets extra's toe.