Bewolkt weer geeft toch net even dat beetje extra aan je foto. Deze ganzen zullen daar vast ook zo over denken.

De foto in kleur gemaakt en omgezet in zwart wit. In deze setting is het meer grafisch. Daar was ik bewust naar op zoek. De zwarte tinten wat aangezet. De belichting ook wat geplust. Met een vignet de onderkant en wat vager gemaakt.

Nog heel even en deze ooievaars gaan weer op pad om baby's te bezorgen. Maar voor nu moeten ze nog even gemaakt worden. Je moet ook niet met je ogen knipperen want dan is het alweer voorbij. Dit moment is net na de paring wanneer het mannetje met knikkende knietjes gaat staan. Het voorjaar is onderweg.

Iets naverscherpte uitvoering. Deze buizerd kwam ik tegen tijdens m'n pauze van kantoor. In die 20 minuten gaf ie een mooie show weg voor mij alleen. En bij toeval had ik voor het eerst m'n camera met telelens meegenomen naar m'n werk. De buizerd zag me wel, maar was niet bang voor me. Deed gewoon z'n eigen ding.

Na de Kerstdagen richting het strand. Sommige mensen wandelen met hun hond, (deed ik vroeger ook) maar nu wandelen wij met de camera. Er spoelt/ligt altijd van alles. Het was een sobere trieste dag. Op het moment dat ik dit schelpjes-paar zag liggen, piepte de zon heel even door de wolken. Gauw positie zoeken en op mijn knieën. Klik klik, snel want het was aan de vloedlijn. De zee komt en ja hoor ik was nat. Maar ik had wat foto's. Nu maar hopen dat ze gelukt zijn. Exif 1/60 - f9 - Iso 500.

Een onvergetelijke ochtend in het bos...... Zo mysterieus het bos in de mist is, zo magisch wordt het wanneer de eerste zonnestralen een weg door die mist weten te vinden. Prachtige harpen van licht laten het bos ontwaken in een spel van licht en donker.

Pimpelmees in bad terwijl het licht gefilterd wordt door de beukenbladeren.

Deze foto is zowel in portrait (eerder geplaatst) als in landscape gefotografeerd. Het is een landweggetje in de Betuwe met een fraaie mistige zonsopkomst.

Dit landweggetje met een mistige oranje zonsopkomst kwam ik tegen tijdens een rondje in de Betuwe. Tsja en voor je het weet ben je weer een tijdje zoet om een juiste compositie en licht te vinden.

Ik ben hier voor het eerst. Een prachtige site, die ik via een vriendin ontdekte. In een groot natuur gebied met veel van deze rupsen, was dit het enige exemplaar, in een wolkje van ....?? Geen idee. Het beestje leeft niet meer. Ik ben 3 dagen naar de plek gegaan om te kijken wat er gebeurde. Er gebeurde helemaal niets. Voor mij een raadsel. Ik kan er niet achter komen wat dit is. Misschien krijg ik via jullie een antwoord. Fuji XT5, Macro80mm, 1/2000(het waaide), f4, iso1250.

Ik reed hier vanochtend voorbij en zag uit mijn ooghoeken dit beeld. Auto in de berm geparkeerd en deze foto gemaakt. Herfst in optima forma.

Het sprookjesbos is een magische plek waar de natuur tot leven komt en je betoverd wordt door de schoonheid van paddenstoelen. Deze mysterieuze schimmels, met hun kleurrijke hoeden en grillige vormen, prikkelen de verbeelding en nodigen uit tot het vertellen van verhalen over feeën en elfen.

Onlangs heerlijk gestruind in het bos. Het fotograferen van paddenstoelen in het bos kan een magische ervaring zijn, vooral wanneer je gebruikmaakt van een Trioplan-lens. deze lenzen staan bekend om hun unieke bokeh-effect, dat een dromerige achtergrond creëert, perfect voor de delicate details van paddenstoelen. Het mooiste licht om te fotograferen is vaak tijdens de vroege ochtend of late namiddag, wanneer het zachte, warme licht door het bladerdak filtert en een sprookjesachtige sfeer creëert

En langzaam verdwijnt de zon achter de bergen. In het water zie je de reflectie van een klein stukje open lucht dat roze is gekleurd. Bewust dat stukje zonder wolken alleen zichtbaar gemaakt in de reflectie. En uiteraard de reflectie van de pelikaan zelf. Helaas gemaakt met een zoomlens die een inruilwaarde heeft van wel... 14 euro. Wist ik toen niet. Maar op 1080 hoog vind ik hem nog redelijk.

De heide blijft een fraai onderwerp om te fotograferen ook als deze vrijwel is uigebloeid. De dauwdruppels en bokeh doen de rest.

Na een hele tijd sap van de lijsterbes drinken met 30 graden, werd het even te veel voor deze vlinder. Afkoelen dan maar op het koude metaal van een windmolen. Al gingen de bladen zacht heen en weer, de vlinder bleef er gewoon op zitten. Een blad van de wilgenboom dat verstrikt was geraakt in de windmolen heb ik er digitaal maar even afgehaald.

Dit is een foto van het eerste ei van het koolwitje dat ik heb zien leggen. Het kleine mini-eitje op dat ene stengeltje koolzaad dat in de voortuin staat heb ik in de gaten gehouden. De rups heeft zo te zien voldoende gegeten want is aardig groot geworden. En die ene stengel is bijna kaal, al heb ik gezien dat er nog meer (kleinere) rupsen op zitten.

Soms kom ik ook nog wel eens wat anders tegen dan vlinders. Meestal wel op zoek naar vlinders, maar dit soort extraatjes sla ik niet over. Ook deze insecten zijn van dichtbij eigenlijk heel mooi. En ze doen geen vlieg kwaad.

Elk jaar is het weer een feestje om deze mooie vlinders tegen te komen. Het is een goed jaar wat de flora en fauna betreft. Het slangekruid is ook altijd erg fraai. In dit geval dus een win/win situatie.

Ook dit insect is slechts tussen 8 en 10 mm klein. De grote klokjesbij. De Grote Klokjesbij verzamelt voornamelijk stuifmeel op klokjes. Het stuifmeel wordt verzameld en naar het nest gebracht met de buikschuier; deze is geel-wit. De vrouwtjes hebben smalle witte haarbandjes op het achterlijf. En leuk om te zien zijn ze ook. In eerste instantie dacht ik dat het een mier was maar vloog weg toen ik dichterbij kwam. Hier rust ze even in de zon op een rozenblaadje.

Het lijkt wel een afgerolde tuinslang of iets dergelijks zo van dichtbij. Maar het is een hechtwortel van het onsterfelijkheidskruid. Vlakbij de bladeren ontstaan deze wortels die op zoek gaan naar grip om zich aan vast te houden zodat de plant kan groeien. Van de bladeren kun je thee zetten en die zitten vol met anti-oxidanten. In een regio in China is dit gebruikelijk en er zijn daar uitzonderlijk veel 100-jarigen, vandaar de naam.

Deze razendsnelle diertjes zitten zelden stil. Hier had ik het geluk dat ie dat eventjes wel deed; en dan ook nog in een flauw zonnetje met een heerlijk paars-bruine achtergrond. Het groene varentakje voegt dan weer net iets extra's toe.

Deze grote bonte spechten keken elkaar met fonkelende ogen aan, geen van beide gaf het plekje op de tak op.

Dit Groot geaderd witje zat nog heerlijk in zijn eigen droomwereld. Ik kon het niet laten om daar een dromerig beeld van te maken.

De Agapanthus bij ons in de tuin heeft de nodige knoppen die de bloemenpracht nog altijd beschermen tegen de regen. Hopelijk gaat volgende week de zon echt schijnen, en kunnen de bloemen getoond worden aan de buitenwereld. Tot die tijd zullen wij en de insecten geduld moeten hebben. Ik heb de foto met Lensbaby plus Sweet 50 gemaakt om het een dromerig karakter te geven.

Deze foto heb ik gemaakt met een Lensbaby Composer II met Sweet 50. Daarmee verkrijg je een heerlijk dromerige foto.

Deze zojuist uitgeslopen libelle wacht tot ze voldoende gedroogd en opgewarmd is om uit te vliegen.

Was wat aan het oefenen met de macrolens. Deze gewone grashalmdansvlieg had blijkbaar dorst en waagde zich aan een bloem van de Japanse kornoelje.

Vandaag een prachtige groene sprinkhaan betrapt op het opeten van mijn tuinplant. In ruil voor een foto gaf ik toch maar toestemming. Ontzettend moeilijk te fotograferen beestje; hij blijft je aankijken en gaat dan naar de andere kant van het blad als je dichtbij komt. Het scherpstellen ging zo niet makkelijk. Maar klein diafragma resulteert weer in rommelige achtergrond. Zo vond ik het wel mooi.

Deze schorsmarpissa hoort bij de springspinnen en eet alles wat ie te pakken kan krijgen. Dit specifieke exemplaar houdt blijkbaar van lezen want zit hier op de papiercontainer. Aangezien deze nogal prominent aanwezig is, vink ik 'mens en natuur' aan. Weet niet hoe het komt, maar ik kan slechts 1 categorie aanvinken (tenzij ik 'thema van de maand' gebruik, maar dat is hier nvt).