Ik ben wel eens jaloers op de geavanceerde Olympus camera's waarmee je heel snel en accuraat focus-stack foto's kunt maken. Misschien zou ik hiermee wel een foto kunnen maken waarbij ook de vleugels met de voor het mannetje van de Bandheidelibel kenmerkende vuurrode pterostigmata scherp zouden zijn. In de situatie waar ik mee te maken had stond er teveel wind voor een handmatige focus-stack.

Hoewel de Kempense heidelibel landelijk gezien nog steeds te boek staat als zeldzaam, is deze soort op het ogenblik in het Woldlakebos in grote getale aanwezig. En dat is best fijn voor ons want het is een heel fraaie libel, toch?

Het mannetje van de Bloedrode heidelibel heeft een bloedrood achterlijf en zwarte poten.

Op nog geen 20 meter afstand zonder enige vorm van camouflage. Poolvosjes uit het zelfde nest. twee blonde en twee bruine.

Gelukkig dat er nog één bloempje is om de determinatie te vergemakkelen.

Een stel poolvosjes was dermate gewend aan mensen dat ze het geen probleem vonden om gefotografeerd te worden. Ze werden regelmatig gevoerd met hondenbrokken en zelfs ontbijtkoek wat de parkwachters niet konden waarderen. Niet beïnvloed dieren, althans niet door mij.

Op een wilgentak met bloeiende katjes

Met opgepompte vleugels omhoog in het Fluitenkruid om vervolgens de wijde wereld in te vliegen.

Ze zaten niet echt in één vlak. Dan is het toch wel leuk dat ze met een stack van vier opnamen toch in één vlak komen te liggen.

Eén van de mooiste juffers.

De Glassnijder heeft net een Schietmot verorberd. Vlak boven zijn hoofd zit er nog eentje op het wilgentakje maar die interesseert hem niet. Hij wil ze per se in de lucht vangen.

Deze Tijgerspin doet zich tegoed aan een Grote groene sabelsprinkhaan. Alsof een mens een compleet varken op zijn bord heeft.

Op de achtergrond het zacht kabbelende water van de Drentsche A.

Rust in het riet

Voor mij geen high key, maar zwaar onderbelicht voor de sfeer.

Zeiknat geregend, maar ik vond het wel de moeite waard. Mijn camera was wat minder enthousiast.

Met dank aan Brigitte voor de technische ondersteuning bij de bewerking.

Harmonie in kleur en in het samenzijn.

In het dierenrijk zijn de mannetjes vaak mooier (opvallender) dan de vrouwtjes, zo niet bij de Zwarte heidelibel en ook de mens (!).

Van harte gefeliciteerd Leo Vogelenzang, je fraaie foto "Welkome gast " heeft de ereplaats onder Spotlight veroverd!

Klik hier om de originele inzending van Leo te bewonderen.

Wat is het toch een mooi gebied, het Woldlakebos. Een stack van 6 opnamen.

Deze elegante soort dankt zijn naam aan het feit dat hij omstreeks 1950 in Nederland voor het eerst werd waargenomen in de Kempen (Noord-Brabant). Hoewel de soort nog steeds als zeldzaam te boek staat heeft hij zich na verloop van tijd toch ook in de Weerribben gevestigd. Kenmerkend voor de soort zijn de zwarte druppelvormige vlekjes op het achterlijf.

Als je door omstandigheden (wind) zoals hier geen focusstack kunt maken en je wilt toch een scherpe foto van een libel maken, dan is het zaak om de lens zo goed mogelijk haaks op het lichaam van het dier te richten.

Ooit kwamen een paar stenen in een kuiltje in het gesteente van deze rivierbedding te liggen. Door de stroming van het water gingen die stenen ronddraaien en boorden in de loopt ter tijd een diep gat uit. Zie daar een "Pothole". Het duurt even maar dan heb je ook wel wat.

Het enige land in Europa waar je de Harlekijneend in het wild kun zien is IJsland. Dit mooie eendje heeft een voorkeur voor snelstromende rivieren waar ze op verscholen plekken langs de waterkant broeden. Ze kunnen heel goed zwemmen en leven vooral van insecten die zowel onder- als bovenwater vangen. De IJslandse naam Straumönd is dan ook heel toepasselijk.

Panta rhei: "Alles stroomt" met functionele onscherpte.

Nog even droge voeten.

Manoeuvrerend door de oevervegetatie heen gefotografeerd.

Je moet wel geluk hebben als ze even op een plekje gaan zitten dat in fotografisch opzicht niet al te rommelig is. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ze al parend ook nog kunnen vliegen en vraag me af wie er dan stuurt. Bij een tandemfiets kan je het direct zien maar bij een libellentandem is dat wat lastiger.

Het probleem bij het fotograferen van vlinders is vaak dat je ze niet helemaal scherp kunt krijgen. Deze Dagpauwoog was zo vriendelijk om zijn vleugels helemaal plat uit te strekken. Een stack was dus ook niet nodig.