Het is de grootste sprinkhaansoort van Nederland, zij kan wel 8 centimeter lang zijn. Inderdaad, de erg grote zijn vrouwtjes, die hebben een legboor aan het achterlijf, de mannetjes missen die.

De sabel van deze sprinkhaan is geen wapen maar een legboor waarmee het vrouwtje haar eitjes afzet in boomschors of in de grond. Het mannetje heeft dan ook geen sabel. Het voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, zoals vliegen, rupsen en larven. In de Weerribben kan je deze sprinkhaan momenteel in ruime getale vinden. Ze zitten graag op stevige planten, zoals hier op de Kale jonker. Deze foto is geen focusstack maar gewoon recht op het dier gefotografeerd.

Een vrouw met een sabel? Jawel, het vermeende “wapen” lijkt sprekend op een sabel: een beetje gebogen en zijdelings afgeplat. Maar het lijkt gevaarlijker dan het is. Sabelsprinkhanen steken niet. De sabel is niets anders dan een legboor. Na de paring duwt het vrouwtje de sabel in de grond en legt daar haar eitjes. In het voorjaar komen de piepkleine en heel kwetsbare nimfen uit de eitjes. Vanaf midden augustus tot diep in september kunnen we de volwassen sabelsprinkhanen vinden.

Na te hebben overwinterd in de grond is deze nimf van de Grote groene sabelsprinkhaan net uit ei gekomen.

Deze Tijgerspin doet zich tegoed aan een Grote groene sabelsprinkhaan. Alsof een mens een compleet varken op zijn bord heeft.

Op Kattenstaart. Deze zomer meerdere exemplaren van de interessante soort gezien maar nooit een mannetje. Merkwaardig toch.

"Ik woon al dagenlang op deze oude Engelwortel en ben al helemaal gewend aan die natuurfotografen. Ik poseer graag voor ze en hoop dat ze er wat moois van maken."

De grote groene sabelsprinkhaan is een insect uit de sprinkhanenfamilie sabelsprinkhanen. Deze soort wordt ook wel gewoon als groene sabelsprinkhaan benoemd en kunnen uitstekend vliegen. Zoals ook dit exemplaar die vliegend voorbij kwam en plaatst nam op de schors van een boom.

Ik houd het hier even voor gezien en ga als volwassen dame naar beneden. Aan mijn lijf voorlopig maar geen polonaise.

Een nimf is het juveniele stadium van dieren die een onvolledige gedaanteverwisseling hebben, die zich diverse malen vervellen tot ze volwassen zijn. Ze verpoppen zich dus niet, zoals een vlinder. Een kenmerk van nimfen is dat ze al min of meer op de imago lijken als ze uit het ei kruipen en dat ze per vervelling geleidelijk aan meer de specifieke kenmerken van de soort krijgen. Deze nimf is al ver gevorderd in “haar” ontwikkeling, de sabel is al aanwezig maar de vleugels zijn nog niet compleet

Hoewel deze joekel van een sprinkhaan wel zo'n vijf cm groot is en dus bepaald geen kriebelbeestje genoemd kan worden, mag zij wel in het huidige maandthema geplaatst worden. De sabel is overigens geen gevaarlijk steekwapen maar een legboor waarmee het vrouwtje haar eitjes in de grond deponeert. Je zou er bijna van schrikken als zo'n joekel opeens uit het Koninginnekruid naar boven komt. Het Goudhaantje is kleiner dan deze sprinkhaan, toch wordt die nooit onder de term macro gevangen, gek toch.