Als je ergens een dikke opgeblazen kievit in het weiland ziet zitten.....dan kan het zomaar zijn dat er drie pullen zich eronder hebben gepropt.

Deze lepelaars kwamen steeds dichterbij, het was lastig met weinig licht en het steeds bewegen om ze er samen leuk op te krijgen.

Deze grutto had zich gewassen en vloog dan tussendoor wel eens op, ik denk om de veren weer te drogen. De fam. staat toe te kijken.

Deze steltkluut kwam zo te zien is op hoge poten naar me toe en gelukkig ook van me af. Op het tussen moment kon ik deze foto maken. Op mijn favoriete plek. Groet, Aart

Dit moet dan maar de laatste worden, dit is mijn favorietje in een warme setting en prachtig op het uiteinde van de kwelder. Weer een lekker laag standpunt.

Nog een opname van een zwarte ruiter, uiteraard liggend genomen, heb gelukkig een jas die geen vocht doorlaat. En de blubber gaat er gemakkelijk af. Het blijft (voor mij) Genieten met een hoofdletter. Groet, Aart

Hier liep de zwarte ruiter van me af, wat vaak lastiger is om dan het kopje te treffen. Vind dit zelf ook altijd een mooi standpunt. Je kunt dan als het ware meekijken over de schouder van de vogel.

Ook deze mooie vogel kwam steeds dichterbij. Was blij dat de vogel nog in beeld paste, het foerageer gedrag was behoorlijk druk. Wat behoorlijk wat geduld vroeg om toch een redelijk resultaat te verkrijgen.

Deze wintertaling gaf een bescheiden poetsbeurt weg. De dame zat vlak bij.

De lepelaar heeft net vis gegeten, ging even mooi poseren, de druppels waren de kers op de taart. Dit is de foto, die ik persoonlijk de mooiste vond, van deze lepelaar serie.

Wachtend op de lepelaars kwam deze dame voorbij. Ik mag graag over de schouders mee kijken, dit was voor mij een echte meevaller. Met regelmaat ging ze kopje onder en kwam weer boven. De meeste foto`s mislukken, omdat de scherpte niet altijd op de kop zit. Met deze eend was het goed gelukt.

Van harte gefeliciteerd Aart van Veldhuizen, je fraaie foto "De schoonheid van een poetsende zwaan in strijklicht " heeft de ereplaats onder Spotlight veroverd!

 Om de oorspronkelijke inzending van Aart te bewonderen: klik hier

Deze zwaan had ik op dezelfde dag ook in het mooie strijklicht. Het goud geel op de achtergrond is riet.

Hier heeft de lepelaar het eten waar hij naar zoekt, een stekelbaarsje. Dit is de gehele foto.

De grutto liep langs de slootkant, wat maakt dat de achtergrond zacht weg valt en ik ook dit beeld, alsof hij/zij in wat hoger gras loopt. Persoonlijk houd ik wel van dit soort beelden.

Deze grutto werkte ook lekker mee vanmorgen. Helaas kwamen er wandelaars aan waardoor de fotosessie aan het einde kwam.

De lepelaar kwam steeds dichterbij. Vanaf het statief laag bij de grond, schuilend achter mijn camouflagenet.

Samen zoeken naar vis, een net was er niks bij. Het was echt teamwerk. Na verscherpt.

Deze lepelaar was aan het foerageren en vond regelmatig een visje. Strijklicht was helemaal top. Nog niet eerder een lepelaar zo dichtbij gezien.

Tijdens het wachten op de watersnippen, in het open water. Werd ik toch wantrouwend in de gaten gehouden. Het gedrag was erg mooi om te volgen. Eerst zie ik beweging in het gras en wat later een oog en ja hoor 2 ogen. Ook hier is de data weer bijzonder net als de vorige upload, de juiste data is 2020_07_31.

Een tweede upload, van de steenlopers. Steenlopers op het Schier, aan de wad kant, op de basaltblokken. In alle rust de vogeltjes benadert, ze lijken je dan als fam. te accepteren. Het waren er veel, waardoor het lastig zoeken word naar een mooie compositie.

Een plaatje van vorig jaar, wat een beleving.

Zonsondergang aan de Waddenkust bij Oosterbierum (Friesland)

Aan de wadden zee, langs de vloedlijn, opzoek nar velduilen, sneeuwgorzen, bonte strandlopers enz..... Van al dat spul niet veel gezien en al zeker niet fotografeer baar. Maar ook met steenlopers vermaak ik me prima. Als je eenmaal ligt dan ben je snel geaccepteerd. Zo ook dit maal. Het was was goed. Een gedragsfoto, soms word een maaltijd naar binnen gezogen, net als spaghetti. Als de schelp er nog aan zit even schudden om daar van los te komen.

14-02 2021 een ijskoude ochtend, gure wind en mooi licht. Blij dat ik gegaan ben, al duurde het wel even voor ik weer op temperatuur kwam. Aan de rand van het Lauwersmeer waren meerdere mooie sculpturen te vinden. Helaas kan ik daar niet optimaal gebruik van maken. Had namelijk een flinke brandwond op mijn linker kuit.

Het was in de strenge winter van 1995 dat delen van de Waddenzee bevroren waren. De oude zeewering was met ijs afgezet.

Het Diaconieveen is een natuurgebied van It Fryske Gea in Z.O. Friesland. Dit werd vroeger door de kerkelijk armenzorg van Nijeberkoop gebruikt voor de opgraving van turf om de plaatselijke bevolking in de winter warm te houden. In de winter van 1997 was het ijs sterk genoeg om mij te dragen en kon ik de hele plas afstruinen op zoek naar mooie plekjes.

In de tuin zag ik veel spinnen rag over de sneeuwklokjes. Was lastig om daar een mooie sfeer neer te zetten.

De geheimzinnige Roerdomp laat zich niet vaak zien soms met vriezend weer of in de balts periode. Canon 5D mark III en Sigma 150-600 C Sluitertijd 1/3200, diafr. f/6,3, iso 800, focal length 600 mm

Helaas de sneeuw was al weg. Met veel plezier een poosje bezig geweest met de sneeuwklokjes, liggend op de grond. Vroeg met het eerste licht. Met lightroom wat mist toegevoegd.