Op een plek waar ik ze nog nooit heb gezien, bij het Jachtslot, liepen twee hindes met hun grote kalveren. Doelbewust stiefelden ze naar de vijver om te drinken, bijzonder want het hele park is een natte bende. Misschien is dit water lekkerder.

Twee jonge Edelherten stoeien een beetje op het Zwarte veld, ik vind het altijd eng om te zijn hoe de oogtak en ijstak van het gewei vlakbij de ogen komt.

Net je gewei afgegooid, uit balans en duizelig, gelijk onderaan de rangorde van de groep en dan gaat het ook nog regenen.

In de stromende regen liep een groepje hindes langs de bosrand. Deze pauzeerde even om me aan te kijken en liep toen rustig verder.

De indruk die hier wordt gewekt van een nucleaire familie is natuurlijk schijn. Het Hert heeft geen idee of dit zijn jong is en het boeit hem ook niet. Mannelijke Edelherten bekommeren zich niet om hun kroost; verwekken vinden ze wel voldoende bijdrage. Hier is het hert ook vooral geïnteresseerd in de hinde. De foto is samengesteld uit twee foto's die kort na elkaar gemaakt zijn, één scherpgesteld op het hert, één op de hinde met kalf.

Niet een foto met bijzonder- of spannend licht, maar wel eentje die naadloos past in het maandthema. Niet altijd hoeft alles crea bea te zijn, som is "gewoon" ook best mooi.

Net voor zonsondergang staat dit Hert te burlen op een welbekende (jammer genoeg erg drukke) plek.

Zolang de geweien in bast zitten worden conflicten ook door herten met de voorlopers beslecht, hinden vechten altijd met de voorlopers. Het gedrag wordt 'lepelen' genoemd. Als één van de herten een geveegd gewei heeft en de andere nog niet of al heeft afgeworpen zullen ze toch op deze manier gaan vechten.

Terwijl de Edelherten rustig over het veld lopen heeft er één even aandacht voor de fotograaf. De schuine kop heeft voor mij iets van, wat sta jij daar nou? Waarschijnlijk had het dier gewoon jeuk door alle vliegen op het bastgewei.

In het voorjaar wordt het gewei afgeworpen en valt de wintervacht uit, dat zal getuige het schuren en krabben dat je dan vaak bij herten ziet soms best jeuken. Deze twee heren staan gebroederlijk aan elkaars vacht te knabbelen, zo helpen ze elkaar om de plekken waar ze zelf niet bij kunnen te bereiken. Het beviel blijkbaar prima want met halfgesloten ogen zijn ze zeker een kwartier zo bezig geweest. Een heel contrast met de manier waarop ze elkaar in de bronsttijd bejegenen.

De maartse Sneeuwbui zorgde er voor dat bomen en dieren alleen nog als kleurloze schimmen zichtbaar waren. Op basis van tips van Nel de bomen links wat opgelicht en vervolgens contrast weer wat versterkt.

Van harte gefeliciteerd Elbert Jan Achterberg, je fraaie foto "Maartse Herten" heeft de ereplaats onder Spotlight veroverd!

 Klik hier om de originele inzending van Elbert Jan te bewonderen.

Gisteren na een lange vergadering in de stromende regen naar de Hoge Veluwe gereden in de hoop dat de regen zou overgaan in sneeuw. Ik kreeg iets meer dan ik had verwacht. De Herten trokken zich er niet zo veel van aan.

Nog even en dan gooit ook deze meneer zijn gewei af om in 6 maanden weer een nieuw en groter gewei te maken.

Het heet Burlen maar is natuurlijk gewoon brullen. Op de bekende drukke plek op de Hoge Veluwe.

De bronsttijd is nog niet begonnen dus nog even lekker van de relatieve rust genieten en nog wat kilootjes aankomen.

We wilde net gaan inpakken om naar de uitgang te gaan, toen de lucht verkleurde. Nog net een paar opnamen kunnen maken van het hert in het laste licht.

Of misschien toch gewoon stof, modder en vliegen. Aan het oud Reemsterveld shudde dit machtige Edelhert zich uit. Het tegenlicht maakt de resulterende stofwolk mooi zichtbaar. In verband met de achtergrond en omgeving voor de wat tegendraadse plaatsing links gekozen.